ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ | ΜΑΪΟΣ ‘25
Movie reviews, συναυλίες στον Λυκαβηττό και άλλα gigs.
Ο Μάιος είναι μήνας μετάβασης. Για εμάς που κυρίως αντιπαθούμε το καλοκαίρι, είναι ναι μεν ο αγγελιοφόρος των κακών νέων αλλά και το ιδανικό παράθυρο να κάνεις ό,τι θα έκανες και τον Ιούλιο χωρίς τις αυτοκτονικές τάσεις που προκαλεί η αφόρητη ζέστη. (Αρχές Ιουνίου καθώς πληκτρολογώ και τα πράγματα ήδη δείχνουν ζοφερά ως προς αυτό το κομμάτι.)
Τα θερινά σινεμά δειλά ανοίγουν τις πόρτες, τα μουσικά live μεταφέρονται εξωτερικά, καφές και ποτό πίνονται πλέον στο πεζοδρόμιο, ενώ ο αριθμός ντόπιων που κυκλοφορεί έξω κορυφώνεται πριν αναλάβουν οι τουρίστες για τα καλά. Παράλληλα, η ντουλάπα αλλάζει, τα σχέδια διακοπών μπαίνουν στο τσατ, playlists με τίτλο “summer in the city” δημιουργούνται και ας είναι η προοπτική τρομακτική — λίγος ρομαντισμός δεν έβλαψε ποτέ.
Παρακάτω, μερικά από τα events του μήνα που ξεχώρισαν. Η στήλη θα κάνει διακοπές για το επόμενο τρίμηνο, καθώς θα είμαι πολύ απασχολημένη να κάθομαι κάτω από το ερκοντίσιον σε εμβρυακή στάση. Αν τα vibes είναι κατάλληλα, τα λέμε ξανά Σεπτέμβρη.
Athens Music Week (Showcases)
Oddity Club
Ήταν συνειδητή η επιλογή μου να μην παρακολουθήσω το συνέδριο του Athens Music Week φέτος, κρίνοντας από τη χλιαρή περσινή μου εμπειρία η οποία χαρακτηρίστηκε από αρκετά ενδιαφέροντα αλλά κυρίως επιφανειακά πάνελ. Εκμεταλλεύτηκα, παρόλα αυτά, τη δωρεάν είσοδο στα showcases που μου παραχωρήθηκε για να αράξω ένα βράδυ στο Oddity, αφού η live μουσική πάντα αξίζει τον κόπο. Το concept των AMW showcases είναι πολύ κουλ: μικρά venues διάσπαρτα στο Γκάζι που φιλοξενούν lineups εξίσου μικρών ονομάτων της εγχώριας και διεθνούς σκηνής για διαδοχικά 40λεπτα sets.
Είχα τη χαρά να ακούσω τη χαριτωμένη ‘80s-inspired ποπ των POPn’TONIC, ody icons σε ένα queer τελετουργικό με ευρεία γκάμα συναισθημάτων, Akylas με heart-on-sleeve στίχο και φιλική συμμετοχή Papazó, και τον Παλαιστίνιο Bashar Murad σε έναν campy και διαδραστικό EDM επίλογο.
Queer Movie Nights
Τριανόν
Αρχικά, πόσο goated το concept του Τριανόν που συνδυάζει τις δύο εποχές; Τυπικό «χειμερινό» σινεμά με ανοιχτή οροφή, που σημαίνει ότι κερδίζεις την αίσθηση και το αεράκι του θερινού χωρίς να θυσιάζεις την ποιότητα εικόνας της κλειστής αίθουσας.
Στη διάρκεια της νεογέννητης σινεφίλ καριέρας μου, δεν είχε τύχει μέχρι τώρα να παρευρεθώ σε προβολή ταινιών μικρού μήκους back to back. Η φάση είναι πολύ fun. Στο πλαίσιο των Queer Movie Nights του Φεστιβάλ Δήμου Αθηναίων (με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, Τρανσφοβίας, Αμφιφοβίας και Ιντερφοβίας), παρακολούθησα το Ελληνικό Διαγωνιστικό segment με lineup οχτώ έργων δια χειρός Ελλήνων δημιουργών. Προσωπικό standout το quirky, τρυφερό και πανέξυπνα αστείο Βοο της Γεωργίας Μιχαηλίδη (σημειώστε το όνομά της), όπου δύο ερωτευμένα φαντάσματα αναζητούν έναν νέο ξενιστή για να στοιχειώσουν, ώστε να μπορέσουν να μείνουν μαζί στη γη.
Κιούκα, Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού (2024)
Ζέφυρος
Πέρυσι τον Ιούνιο δεν μπορούσα να σταματήσω να ακούω ένα κομμάτι του Coti K. ονόματι “Theros.” Ουσιαστικά ένα instrumental με διακριτικές spoken word παρεμβάσεις («Η νύχτα, ο ουρανός, ο αέρας, η σκιά, η θάλασσα»), συνόδευσε όλες τις στιγμές κατά τις οποίες, τρέχοντας από ‘δω κι από ‘κει στο κέντρο της πόλης (κάτι που θυμίζει περισσότερο το «Πριόνι» της ολίνας), ευχήθηκα να ήμουν σε ένα νησί ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα. Το κομμάτι αιχμαλωτίζει μουσικά το ελληνικό καλοκαίρι — ή έστω μια ρομαντικοποιημένη αίσθησή του. Οι ζωντανές εικόνες που έρχονταν στο μυαλό μου ακούγοντάς το δε διαφέρουν σχεδόν σε τίποτα από τα πλάνα της νέας ταινίας του Κωστή Χαραμουντάνη, Κιούκα, μια ωδή στην ιδέα του ελληνικού καλοκαιριού που κατοικεί στο συλλογικό ασυνείδητο και μοιάζει λίγο με ανάμνηση, λίγο με όνειρο.
Ταινία φτιαγμένη για θερινό σινεμά, γι’αυτό και εγκαινίασε τη σεζόν δικαιωματικά. Η ειρωνία δε λείπει από το γεγονός ότι εκείνη ήταν μια μέρα απρόσμενα ζεστή, από αυτές που σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι το καλοκαίρι είναι κοντά και συνεπώς, αν είσαι εγώ, ξεκινάς να μισείς τα πάντα. Θαύμα πως, ακόμα και με τη συνείδησή μου να δυσανασχετεί, κατέληξα υπνωτισμένη κάτω από το νοσταλγικό κύμα της Κιούκα: ένα πάντρεμα ιστορίας ενηλικίωσης και οικογενειακού δράματος, που πληροί τα κριτήρια της κωμωδίας και, στο λιτό πλαίσιο των διακοπών ενός πατέρα και δύο παιδιών με σκάφος, χειρίζεται δημιουργικά πολλά slice-of-life στιγμιότυπα.
Έντονη η επιρροή του French New Wave, με ίχνη ακόμα και από το δημοφιλές στην Ελλάδα Weird Wave της τελευταίας δεκαπενταετίας — η χαρακτηριστική παρουσία της Έλενας Τοπαλίδου των Μαγνητικών Πεδίων σε ρόλο παρόμοιων προδιαγραφών σίγουρα προσκαλεί σκέψεις γύρω από τη σύνδεση των δύο ταινιών όσον αφορά τοποθέτηση, ατμόσφαιρα και διάλογο (αν σας άρεσε η μία, πιθανότατα θα σας αρέσει και η άλλη). Σε αυτό το σημείο ίσως παίρνει να αντιταχθώ σε κριτικές που κάνουν λόγο για ελλιπή δραματουργία, ειδικότερα ως προς τα στοιχεία της queer ταυτότητας ενός εκ των πρωταγωνιστών και της συμπεριφοράς του χαρακτήρα της Τοπαλίδου, των οποίων οποιαδήποτε πιο δραματική αντιμετώπιση θα κινδύνευε να οδηγήσει σε αναπαραγωγή στερεοτυπικών συναισθηματισμών.
Είναι το δυνατότερο χαρακτηριστικό της Κιούκα, η μέθοδος με την οποία επιλέγει να πει όσα θέλει: χωρίς πολυφορεμένη μυθική δομή και κραυγαλέα επίκληση στο συναίσθημα, αλλά μέσω μικρών στοχασμών που κρύβουν μεγάλη εσωτερικότητα. Το σενάριο είναι σε σημεία ξεκαρδιστικό, έξυπνο, αλλά κυρίως διακριτικό. Κατανοεί πως ο ρόλος του είναι διεκπεραιωτικός στο πλαίσιο μιας ανάμνησης. Γιατί όλα τα καταπίνει, τελικά, το καλοκαίρι.
Arca
Θέατρο Λυκαβηττού
Υπάρχουν καλλιτέχνες που δε θα το θεωρούσες ποτέ εφικτό να δεις live μέχρι που αποφασίζουν, από το πουθενά, να σου το κάνουν εύκολο και η Βενεζουελανή diva experimental είναι μία από αυτούς. Bonus points για τη συνθήκη του Λυκαβηττού στα τέλη Μαΐου, όπου όσο και να χτυπηθείς στους ήχους της εναλλακτικής reggaeton και αισθησιακής avant-pop της Arca, το μακρυμάνικο είναι σχεδόν must.
Εκρηκτική και ατίθαση παρουσία, η Arca γεμίζει τη σκηνή σαν πηγή που εκπέμπει ηλεκτρικό ρεύμα, διατηρώντας επιβλητικότητα τόσο στα upbeat όσο και στα ambient μέρη του σετ — αν μη τι άλλο, τα τελευταία έχουν μορφή σχεδόν τελετουργική, με την ίδια θεά-μητέρα πάνω στον κρίκο-θρόνο της στο πίσω μέρος της σκηνής.
→ Ξεχώρισαν από Ταινίες:
Midsommar (2019) dir. Ari Aster | Cinobo [Required viewing πριν το Eddington καταφθάσει στους κινηματογράφους. Για όσους υιοθετήσουν λίγο από τον κυνισμό των Σουηδών και το δουν ως μαύρη κωμωδία, τα πέντε αστέρια είναι no-brainer. ]
Morvern Callar (2002) dir. Lynne Ramsay [ Η αποθέωση του Die My Love στις Κάννες σήμανε το καμπανάκι ότι πρέπει να ασχοληθώ με τη φιλμογραφία της Σκωτσέζας και αυτό εδώ είναι αριστούργημα όσον αφορά το εσωτερικό σινεμά. ]
Corpo Celeste (2011) dir. Alice Rohrwacher [ Άλλη μία πανέμορφη ταινία της αγαπημένης Alice. Εφηβεία, θρησκευτικές αναζητήσεις και μικρά θαύματα σε μικροαστικό Ιταλικό φόντο γεμάτο ζωτικότητα και σύγκρουση. ]
Dazed and Confused (1993) dir. Richard Linklater [ Καταλαβαίνεις πολλά για την Αμερική βλέποντας τις ταινίες του Linklater. Σε ένα podcast που άκουγα ειπώθηκε ότι ένα μέρος της νέας γενιάς βλέπει το Dazed and Confused σαν μία απεικόνιση του σχολείου πριν τα social media. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η εκλιπούσα στις μέρες μας βαρεμάρα είναι υποτιμημένο κίνητρο. ]
Titane (2021) dir. Julia Ducournau | Cinobo [ Με το Alpha στον ορίζοντα, είναι καιρός να εξοικειωθεί η οικουμένη με το έργο της Ducournau. Το Titane, σε όλο του το Cronenbergian μεγαλείο, είναι για ελαφρώς πιο γερά στομάχια από ότι το Raw (2016), αλλά high risk = high reward. ]
The Conversation (1974) dir. Francis Ford Coppola | Cinobo [ Από πού να αρχίσεις για συνδυασμό Coppola και Gene Hackman; Από τις κινηματογραφικά αρτιότερες παραβολές την ιστορία του μέσου πιστεύω θα έλεγαν πολλοί. (Επίσης, η εναρκτήρια προβολή του AOAFF στις 16/6. Τρέξτε.) ]
The Player (1992) dir. Robert Altman [ Ιδιοφυές. Στιγμιότυπα που δε θα βγουν από το μυαλό μου ποτέ. ]
Sinners (2025) dir. Ryan Coogler [ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΑΝ. Το πάθος που έλειπε από την blockbuster κατηγορία, ενώ αυτή η ερμηνεία αποτελεί πιθανό apex για τον bonafide movie star Michael B. Jordan. Σέξι, υπερβατικό και απίστευτα fun. ]
Postcards from the Edge (1990) dir. Mike Nichols | Ertflix [ Ταινία που μπήκε στην καρδιά μου χωρίς πολλά πολλά. Βασισμένη στο ομώνυμο μισό-memoir, μισό-μυθιστόρημα της Carrie Fisher, με τη Meryl Streep ίσως στον αγαπημένο μου ρόλο της μέχρι τώρα. ]
→ Ξεχώρισαν από Σειρές:
The Studio | Apple TV [ Η άχαστη σειρά της σεζόν για τους certified cinephiles. O Seth Rogen πλάθει μια comfort επεισοδιακή κωμωδία για τους εσωτερικούς μηχανισμούς και, κυρίως, τα ευτράπελα του Hollywood με παρέλαση guest αστέρων. ]
The Rehearsal | HBO Max/Vodafone TV [ Μπορούμε να μιλάμε για υπερβατικό reality TV; Η σειρά του Nathan Fielder δε μοιάζει με τίποτα που έχεις ξαναδεί ή που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή εκεί έξω. Ακροβατώντας στα όρια της ηθικής, ο γνωστός κωμικός εξερευνά την ιδέα της «πρόβας» σε δομή-αδόμητη που θυμίζει ματριόσκα, με εσκεμμένο confusion όσον αφορά τα σεναριακά και μη συμβάντα. Το να βλέπεις τον Fielder είναι σαν να παρακολουθείς κάποια σατανική δύναμη εν εργασία. Κατανοείς ότι το πλοίο βουλιάζει αλλά είναι αδύνατο να σταματήσεις να κοιτάς. ]
(Επαναθέαση) The Bear | Hulu [ Περνάω ετήσιες φάσεις επαναθέασης με τη σειρά του Christopher Storer, από τις οποίες βγαίνω με την επιβεβαίωση ότι αποτελεί ένα από τα κορυφαία δράματα (ΠΟΙΟΣ είπε κωμωδία;;;) της δεκαετίας. Τέταρτη σεζόν loading και, ως υπερασπίστρια της τρίτης, θα είμαι εκεί no matter what. ]